Merjaen

Merjaen (Nederlands: Moriaanshoofd) is een g'ucht in de gemeênte Schouwen-Duveland. Noe telt 't mae een stik of wat uuzen, mae vee mensen komme d'r ielke dag langs. Merjaen leit an de Rieksweg 59 tussen Zurrikzeê en Sêêskerke. De meule van Merjaen stit pal an de wegt. Dizze meule komt uut 1886. 't Oort officieel bie Kerkwaerve. Bie meakoare sti d'r 20 uuzen mee 50 beweuners. Vroeher waster ok een wienkel en een schole, mar das al lank eleje.

Liggienge

De bekende meule van Merjaen

Ierbie citeren m'n een Ollanse geschiedschriever over de erkomst van de naeme: Moriaanshoofd of kortweg “Merjaen” duidt vermoedelijk op een buitendijks gelegen of gelegen hebbende “nolle”, dat is een stenen of houten zeehoofd, tot land en dijkbescherming, die de naam droeg van “Moertjenshoofd”. Dit werd der gewoonte getrouw ingekort tot Moerjenshoofd en in het Schouws tot Merjaensood, of nog korter “Merjaen” en later in hoog-Hollands tot Moriaanshoofd opgesierd.

Volksverhaelen

Over Merjaen bin een antel volksverhaelen bekend die bin openomen in de nationaole volksverhaelenbank: De eesten gaet as vogt:

In m’n jonge jaeren woond’ik op Merjaen en di woonden toe twi mannen Toon Kloet en Job Kloet, broers. Ze konne moeilijk lôôpe, want d’r voeten waere krom egroeid. Zō waere ze ebore, aollebeie. Ze ao ’n Schouwse schute, di vaerde ze mee deur de vaerten. A se dan op bezoek nae femielje moste of ni de kèrke op Kerkwaerve, dan gienge ze ok mit de schute. Dan moste ze verbie ’n spulletje, di woonde Gert van Damme. Die z’n vrouwe stieng bekend as ’n ekse. Op zekere keer vaerden ze verbie die ofstie. Die vrouwe stong op de kant van de vaert. Toe zei ze: “Passe julder mar op da je nie uut die schute vaole.” Ze zei niks ma vaerden zo gauw mogelik vaarder. ’n Endje vaarder viele ze uut de schute in de vaert. Ze glôôfden vast en zeker, dat die vrouwe dat edae ao. Job Kloet ei nog ewoond bie Jaop van der Mêêt. Ie vertèlde, dat het di dikkels spookte. As ’n dan ’s aevens in de schure most weze, brandde d’er wel ‘s ’n lichje, ma ze zaege nooit gin mèns. Dat was ut spook.

Een aor verhael van Job Kloet git as vogt: Jobje Kloet woonde op Merjaen. Ie ao orlevoeten. Ie gieng op een aevond us deur “Oôsjeswegt”; ’t was donker. Inêêns kwam ’n osse nast um lôôpe, een rooie osse. Wi die osse vandaene kwam wis Jobje nie, mar ie ao un stok bie z’n. Toe ie die osse wou wegjaege in naer die osse wou slae, zag ’n inêêns niks mi. Dien osse was zo mae inêêns weg.

Lienks nae buten

• Plaatsengids