Palestijnse vluchteliengen: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Ouddorp (Overleg | biedraegen)
Ouddorp (Overleg | biedraegen)
Rehel 18:
Ieruit bliekt dat de beschuldiging van onteigening nie alleên volledig ongegrond is, mar zelfs het tegenovergestelde van de waereid is.
 
==Araobische leiders kozen voorvoe geweld==
De Palestijns-Araobische leiders bin vanof de vroege jaeren '20 gestart mee een nie oflaetende campagne om de Joodse nationale 'eropleving te vernietigen.
 
Deze campagne kwam uut in een gewelddaodige pohing om de VN-resolutie van 29 november 1947 tegen te houwen, weerin wier opgeropen tot de oprichtieng van tweê staeten. Hao dizze leiders en ulder bondgenoten in de naoburige Araobische landen de VN-resolutie anvaerd, dan zou er gon oorlog en zelfs ok gin vluchteliengen gewist binne.
 
Het simpele feit is dat de zionistische bewegingbewegieng altijdaoltied open heefteit gestaangestaen voorvoe het bestaan in de toekomstige Joodse staat van een substantiële ArabischeAraobische minderheidmindereid. Die zou op gelijkegelieke voet deelnemen “in alleaolle sectoren van het openbareopenbaere leven van het land.” De woorden zijn diebin van Ze’ev Jabotinsky, de grondlegger van die tak van het zionisme die aan de grondslag ligt van stichting van de huidige Likoed partij.
 
In een beroemd artikel uituuit [[1923]], sprak Jabotinsky zijn bereidheidbereideid uituut:
 
“om een eed af te leggen die onszelf en onzeuze nakomelingennaekommelingen ertoe verbinden dat we nooit zullen doendoewe wat in strijd is metmie het beginsel van gelijkegelieke rechtenrech'n, en dat we nooit zullen proberen iemand uituut te sluitensluuten.”
 
Elf jaar laterlaeter kreeg Jabotinsky het voorzitterschap voorvoe het opstellen van een grondwet voorvoe een Joods Palestina. Volgens de artikelenartikels daarvandivan zoudenzouwe ArabierenAraobieren en Joden de rechtenrech'n en de plichten van de staatstaet gelijkgeliek delen, waaronderweeronger speciaal ookok de militaire dienst en de ambtenarijambtenarieje. De Hebreeuwse en Arabische taal zoudenzouwe dezelfde juridische statusstaetus genieten, en “in elk regeringskabinet waarvanwivan de minister-president een JoodJoôd is, zou het vice-premierschap wordenworre aangebodenangeboden aanan een Arabier en andersomaorsomme.”
 
Dit was dus de uitgangspositie wasuutgangspositie van de meerhet ‘militante’ factiedeel van de JoodseJoôdse nationale beweging. Het reguliere zionisme was nietnie alleenalleên voorvoe de volledige gelijkheidgeliekeid van de ArabischeAraobische minderheidmindereid in de toekomstige JoodseJoôdse staatstaet, maarmar wilde duidelijkok de Arabisch-JoodseJoôdse co-existentie bevorderen.
 
In januarijannewari [[1919]], metmie Chaim Weizmann alsas leider is van de zionistische beweging, bereikt hijum een vrede en samenwerkingsovereenkomstsaemenwerkingsovereênkomst met de Hasjemitischmie emir Faisal ibn Hoessein, de effectieve leider van de opkomende pan-Arabische beweging.
 
VanafVanof die tijd tot de afkondiging van de staatstaet Israel op [[14 meimeie]] [[1948]], hebben'ebben zionistische woordvoerders honderden bijeenkomstenonderden gehoudenbie-eenkomsten met'ehouwen Arabischemie Araobische leiders, op alleaolle niveaus. Hieraan werd deelgenomen door onder meer Abdoellah ibn Hoessein, de oudere broer van Faisal en oprichter van het emiraat Trans-Jordanië (later het koninkrijk van Jordanië), toenmalige en oud-ministers-presidenten van Syrië, Libanon, Egypte en Irak, vooraanstaande raadgevers van koning Abdul Aziz ibn Saoed (de stichter van Saoedi-Arabië) alsmede door Palestijns-Arabische elites van alle groeperingen.
 
Al op 15 september 1947 – twee maanden voor het verstrijken van de VN-resolutie 181 [het verdeelplan van het Britse Mandaat Palestina] – probeerden twee zionistische afgezanten Abdel Rahman Azzam, secretaris-generaal van de Arabische Liga, er van te overtuigen dat een Palestijns conflict compleet “nutteloos de beste energie van de Arabische Liga zou opslorpen,” en dat zowel Arabieren als Joden sterk zouden profiteren “van een actief beleid van samenwerking en ontwikkeling.”