Opperman
Een Opperman dreagt de stenen an voo een messelêr of een straetmaeker. Opperman weeze, was vroeher 'n slaovenleeven. A je bie'n messelêr wérkte, die è 'n k'rwei an'enoome ao, dan was't nóóit henoeg, dan riep 'n aoltied mè van de stelluhhe: „Stêênen! Speecie!" 't Behon a van 's ochens wan a 'n messelêr om zeeven uuren hieng behunne, dan was j'as opperman zeeker a 'n aollef uure beezug, wan de messelêr most zóó kunnen behunne.
Di moste dan 'n pér kuupen speecie klêr stae en di moste voldonde stêênen op de stelluhhe lihhe en è je noe weet, da je 't waeter soms mie 'n êêmer tien of twintug meeter vadder uut 'n dulv' of pit most aele en a je die speecie drie kêêr om most zette, voor è t'nhoed was, dan kü je behriepe, a je hin kouwe mi ao, a de messelêr hieng behunne.
Je most mie dróh en zunnug weer de stêênen ok nat ouwe, niet te vee en nie te w>ienug, anders kreeh je'n standje. Zó lank a j'op de behaene hrond was, hieng 't nog wè, dan kö je de kuupen vuile mie 'n kruuwaegen, mè z hauw è j' 'n meeter boven de hrond was, dan most je de speecie a hae draehe mie de speecieschuute en de stêênen op 'n plankje. J'ao aoltied zö'n vêêrtug toet vuuftug kilo op je schoere.
Ajan 'n hróóte schuure beezug was, was 't voe 'it opperman 'n bêêstug werk, je most overal hlieke weeze. Je was 's aevens dóódop en je most dikkuls nog 'n uure fietse voe a je tuus was. Je hieng 's aevens aoltied vroehni bedde, wan 't was d'n aore ochend wee vroeh dag.
Toch waere me gelokkug en tevree, wan m'ao 't beeter as 'n errebeier op 't land, óóns ao 'n riesdaelder op 'n dag en me werkten vuuf en aolven dag in de weeke, dus ao me deriten hullen vuufenzeeventug. 'n Errebeier ao toen twelluf hullen in de weeke, ie mikten langeren daehen en ie most zitterdagsaevens werke. De zondag was 'n feestdag. Me hienge ni de kerke, me zatte d'r ok wè 's te slaepe, mè da's van hin wonder, a je zo vee werke mot. M'ao dan wè's 'n koekje bie de koffie of thee en a 't leie kon êên of twie siehaoren. Sommugte 'ieuwe nog wè's 'n endje over voe's maendags, mè a ze je dl mie zagge, dan zeie z'ahauw: „'tis gin zondag mi, oor!"
Oe a t'r vroeher in 't gezin van 'n werkman toegoeng, ku'j je noe ahauw nie mi indenken. Oe bezweet a j'ok tuus kwam, verschóóne was t'r nie bie. Dat dee je allêêne 's zitterdags, j'ao trowuens mè één stel klêêren, dus vee te verschóónen ao je nie, en 'n doesj ao nöh gin mens. Aje ziek wier, of 'n onhelok kreeg, dan was j'r hlad an. Di is wat hebrek elee, wan sociaole wetten waere d'r nog nie, dan most je ni de diakunnie, of ni d'n hróóten èrmen en dat wier dikkels as 'n schande ezieë. A j' 't werk van toen mie noe vergeliekt, dan is 't 'n verschil as van dag en nacht. Oóns ao hin kratte bier op 't werk, mè 'n flesse waeter, om miet 't schof je bróöd mie op 't eeten. s Mirrugs ao me koffie; di most d'n opperman ok voe zurrehe, mè of'ewassse wiere de kommetjes nóóit, zö nauwe wier 't vroeher nie 'enoome. Teehenwoorug is t'r op ieder werk 'n wc, mè vroeher most je mè 'n bosje opzoeke, a 't nóódug was. Mie koud en nat weer, waer m'ok nie best in'espanne. Me kwaeme dikkuls deurnat tuus.